ซีรีส์ Pro Bono สู้สุดใจทนายอาสา
เรื่องเกิดขึ้นใน ห้องพิจารณาคดี ที่เงียบสงัดแต่เต็มไปด้วยมวลความร้อนแรงทางอารมณ์ ฝั่งหนึ่งคือ คังดาวิท ทนายความ ที่ยืนหยัดอยู่กลางห้อง ท่ามกลางสายตาของผู้พิพากษาที่นั่งอยู่บนบัลลังก์สูงตระหง่าน และอีกฝั่งคือกลุ่มทนายของบริษัทยักษ์ใหญ่หรือผู้มีอิทธิพลที่นั่งหน้านิ่งเฉย ราวกับรู้ว่าอย่างไรเสียพวกเขาก็จะชนะคดีด้วยอำนาจที่มี
คดีนี้ดำเนินมาถึงจุดที่หลักฐานชัดเจนว่าจำเลย (ผู้มีอิทธิพล) กระทำความผิดจริง แต่กระบวนการในศาลกลับพยายามหาช่องโหว่ทางกฎหมายเพื่อช่วยให้คนผิดพ้นผิด หรือพยายามบิดเบือนข้อเท็จจริงด้วยคำอ้างเรื่อง “ผลประโยชน์ของชาติ” หรือ “ความซับซ้อนของข้อกฎหมาย” คังดาวิทมองเห็นว่าความยุติธรรมกำลังจะถูกขายให้กับอำนาจเงิน
แทนที่จะพูดเรื่องข้อกฎหมายตามปกติ คังดาวิทตัดสินใจหยุดอ่านเอกสาร แล้วเงยหน้าสบตาผู้พิพากษาโดยตรง เขาเริ่มด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่หนักแน่นว่า “ศาลที่เคารพครับ ผมมีคำถามหนึ่งที่อยากจะถามท่าน” เป็นการดึงความสนใจของทุกคนในห้องให้หยุดนิ่ง
เขาเริ่มขยายความในใจว่า ประเทศเกาหลีที่เขารับใช้อยู่นี้ แท้จริงแล้วถูกแบ่งออกเป็นสองโลก
เกาหลีแห่งความอุดมคติ: คือที่ที่ทุกคนเท่าเทียมกัน กฎหมายใช้ฉบับเดียวกันไม่ว่าคุณจะเป็นใคร
เกาหลีแห่งความเป็นจริง: คือที่ที่คนรวยและคนมีอำนาจใช้กฎหมายเป็น “โล่” ส่วนคนจนถูกกฎหมายใช้เป็น “ดาบ” มาทิ่มแทง
คังดาวิทชี้ไปที่ลูกความของเขา หรือกลุ่มคนธรรมดาที่ได้รับความเดือดร้อน เขาส่งเสียงแทนคนที่ไม่มีสิทธิ์มีเสียงว่า “ถ้ากฎหมายมีไว้เพื่อปกป้องแค่คนบางกลุ่ม แล้วคนตัวเล็กๆ เหล่านี้จะไปพึ่งใครได้ครับ” เป็นการตอกย้ำว่าศาลคือที่พึ่งสุดท้าย หากที่นี่พึ่งไม่ได้ สังคมก็ไร้ซึ่งความหวัง
เขาปิดท้ายด้วยการย้อนถามประโยคเดิมด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น เพื่อบีบให้ผู้พิพากษาต้องตอบตัวเองในใจว่า จะตัดสินคดีนี้ในฐานะผู้ผดุงความยุติธรรม หรือในฐานะหมากตัวหนึ่งของระบบที่เน่าเฟะ “ผมจึงต้องถามท่านอีกครั้งว่า สรุปแล้วเราอยู่ในเกาหลีไหนครับท่าน”
เนื้อเรื่องช่วงนี้สะท้อนถึง “ความกล้าหาญทางจริยธรรม” ของคังดาวิท เขาไม่ได้แค่สู้เพื่อชนะคดี แต่เขากำลังสู้เพื่อรักษา “ศักดิ์ศรีของกฎหมาย” เอาไว้ ฉากนี้จึงเป็นจุดพีคที่ทำให้คนดูรู้สึกอิน เพราะมันคือการเอาความจริงที่ทุกคนรู้แต่ไม่กล้าพูด มาแผ่หลาอยู่ต่อหน้ากระบวนการยุติธรรมนั่นเองครับ
