ละคร จากเจ้าพระยาสู่อิรวดี
ฉากที่ “หม่องสะ” กับ “นุชนาฏ” ในร่างปิ่นร่ายรำอ่อนช้อยงดงามจนยากจะบรรยายนั้น ว่าด้วยละครโยทยาเล่นเรื่องอิเหนา “ตอนไหว้พระ” ซึ่งเป็นเรื่องน่าสนใจว่าความพยายามของศิลปินพม่าที่จะรับรสสัมผัสทางนาฏกรรมจากโยทยาต้องใช้การสนับสนุน และหลงเหลืออะไรตกค้างอยู่บ้าง ซึ่งอันดับแรกก็คือ การแปลตัวบทก่อน
มันดีมาก เป็นละครที่งดงาม และมีคุณค่ามาก รักไทยพีบีเอส มีแต่รายการสร้างสรรค์ละครก็ดี ไม่ทำร้ายคนดู ถ้าอยู่ในเน็ตฟลิกจะดีแค่ไหนนะ ขนลุกกับนักแสดงและท่าร่ายรำ อินตาม เป็นการรำที่แปลกเหมือนกันเพิ่งเคยเห็น แต่งดงามอ่อนช้อย มีอิโรติกนิดๆ ดูแล้วละสายตาจากสองคนนี้ไม่ได้เลย เหมือนโดนมนตร์สะกด ไม่ธรรมดาจริงๆ
นอกจากดาราและผู้กำกับแล้ว ขอชื่นชมทีมนึงที่อาจจะมีคนพูดถึงน้อย..คือ ทีมดนตรีประกอบส่งให้ละครออกมางดงาม ได้อารมณ์ในแต่ละฉากแบบละมุนละไม ไม่จำเป็นต้องเป็นเสียงระนาด..ฉิ่งฉาบ กรับ กลอง แบบเดิมๆ ขอชื่นชมจริงๆ อยากเห็นตัวเป็นๆของทีมงานมาออกสื่อบ้าง
ยิ่งมาดูเพื่อเก็บรายละเอียดอีกครั้งยิ่งชอบ ที่เห็นอยู่ไม่ใช่คุณดาง์วกับตังตัง ไม่ใช่หม่องสะกับนางปิ่น แต่เป็นอิเหนากับบุษบาจริง ๆ ท่ารำของอิเหนาแพรวพราวมาก ยิ่งนาทีที่ 1:46 ที่ใช้นิ้วไต่ฝ่ามือนางบุษบาเบา ๆ นี่ไม่ธรรมดาเลย ไหนจะรอยยิ้มกรุ่มกริ่มนั่นอีก นักรักในตำนานมาเอง นางบุษบาก็หลากหลายอารมณ์ มีทั้งความฉงนสนเท่ห์ ความเคลิบเคลิ้มในบางจังหวะ แล้วก็ความไม่ยินยอมในบางทีเหมือนตั้งสติได้ว่านี่มันไม่ควร จริตดีมีเสน่ห์มาก ดูไม่เบื่อเลย
