ละคร ซิ่นลายหงส์
คือถ้าไม่ได้ดูแต่แรก ไม่รู้ที่มาที่ไป ทุกคนก็คงจะเกลียดสอางไปล่ะ แต่ถ้าคนที่ได้ดูแต่แรก จะเกลียดสอางไม่ลง
เป็นละครเรื่องแรกนะ ที่เอาใจช่วยนางร้าย และเข้าใจนางร้าย เพราะเราดูละครและเห็นเรื่องราวที่มาที่ไป ว่าง่ายๆ คืออินค่ะ555
ส่วนเรื่องในชีวิตจริงก็อีกเรื่องนึง ใครๆก็ชอบคนดี ถ้าเจอคนแบบสอางนิสัยแบบชาติปัจจุบัน เราก็เกลียดเหมือนกัน
เอาจริงคู่นี้สูสีนะ ปากแซ่บทั้งคู่ สุดยอด อีนี่ก็ใช่คนดีหรอกชอบพูดเหน็บแนมคนอื่น ก็สมควรนะที่อีรอยจะด่าสันดานแบบนี่สมควรโดน.
ทีแรกเคยเสียดายทำไมกุ๊กกิ๊กไม่ได้เป็นนางเอก แต่ตอนนี้คิดว่าเป็นนางร้ายดีกว่า แต่ขอบทดีๆให้นาง เรื่องนี้ดึงศักยภาพกุ๊กกิ๊กออกมาเต็มที่ นึกถึงเรื่องที่เล่นกับนุ่น อันนั้นบทง่อยมาก
ตัวละคร “รอย” เหมือนเป็นผู้คนด้านมืดในโซเชี่ยล
คิดอะไร ปาก(พิมพ์)อย่างนั้นทันที ..
แม่การะเกด..ย้ายมาอยู่ร่างแม่พุดตาน แล้วหนา พูดจา ต่อว่าฉะฉาน ได้เจ็บแสบกว่าเดิม และทันสมัยมากด้วย ฉากตอนเชิดหน้าน้อยๆแบบไม่ยอมคน แล้วพอนังปริกโผล่มากดหน้าลงหน่อยๆ ตาจ้องนิ่งนี่ สุดยอดเลย ปะทะมันมากฉากนี้ สำหรับคนบ่นทำไมเอาเบลล่ามาเล่นบทซ้ำ นี้ดูไว้สะว่าบทพุตตาลต้องเบลล่าเพราะพุตตาลคือการะเกด สีหน้าแววตา ท่าทางไครจะเหมือนได้ถ้าไม่ใช่คนในนี้ ที่สายตา original การะเกดนี่พลังทำลายล้างสูงมากจริงๆ แล้วเบลล่าคือไม่ได้ถลึงตาแบบพยายามร้ายทั่วๆไปนะ มาแบบอินเนอร์ภายในสุดๆ