ความเคียดแค้นพยาบาทไม่เคยสร้างคุณประโยชน์ให้ใคร มีแต่ทำลายและสร้างความทุกข์ ความฉิบหายแก่ทั้งตนเองและผู้คนรอบข้าง ทุกคนต่างรู้ดีแต่กว่าจะเข้าใจลึกซึ้งก็มักจะสายเกินไปเสียแล้ว เฉกเช่นผู้หญิงที่ชื่อ สร้อย
ปี 2521 “คนอย่างกู อีสร้อย ไม่มีวันยกโทษให้ไอ้อีหน้าไหนทั้งนั้น ใครทำอะไรกับกูไว้ พวกมันจะต้องชดใช้เป็นร้อยเท่าพันเท่า” ความแค้นที่ถูกช่วงชิงคนรักมันหนักยิ่งกว่าขุนเขา แต่คนชั้นต่ำอย่างอีสร้อยจะมีปัญญาไปทำอะไรได้ เมื่อคุณหญิงแม่ของก้องกิจ คนรักของหล่อน ประกาศิตให้ลูกชายคนเดียวแต่งงานกับจินดา ลูกสาวของผู้มีพระคุณ เมียบ่าวอย่างอีสร้อยจึงถูกเฉดหัวลงจากเรือนไป แต่ด้วยคำสัญญาจากปากของก้องกิจว่าจะไม่ทอดทิ้งหล่อน ทำให้สร้อยยอมข่มใจไม่อาละวาด